"Η ματαιότητα κρύβει προσδοκίες. Κρυφές σαν σε διαμάντι χωρίς σκληρότητα. Πίστεψε στον εαυτό σου."
Έτσι όπως στεκόμουν μέσα σε μία σύγχυση πάνω στην προεξοχή του βράχου με τη λίμνη να μην διακρίνεται από κάτω μου ένιωσα στην πλάτη ένα άγγιγμα. Είχε την αίσθηση, σαν σήματα, του πλατιού πράσινου φύλλου του ξέφωτου από ζούγκλα. Μου έγνευε να πέσω στα νερά της λίμνης από εκεί ψηλά που βρισκόμουν. Δεν θυμόμουν το βάθος του γκρεμού από εκείνο το σημείο. Δεν ήμουν σίγουρη αλλά εμπιστεύτηκα το αόρατο αυτό ανεπαίσθητο άγγιγμα σαν κάλεσμα, κι έπεσα με τη φόρα ενός δελφινιού. Δεν είχα ανέβει πολύ, ίσως και να είχα. Δεν θυμάμαι την αίσθηση του ύψους του κενού παρά μόνο ότι αγγίζοντας τα νερά της λίμνης βουτώντας με το κεφάλι ένιωσα να πιάνω πριν καν βραχεί ολόκληρο το σώμα μου τον πυθμένα της. Ήταν αμμώδης ή σαν σε άργιλο. Εισχώρησα κανονικά σαν σε νερό ολόκληρη και θυμάμαι να έχω μόνο την αίσθηση ότι βούτηξα σε ένα βυθό νερού. Η αμέσως επόμενη κίνηση μου ήταν να τινάζω τα μαλλιά μου από τα νερά, ξεπηδώντας από αυτά μετά την κατακόρυφη βουτιά. Κι έλαμπα από χαρά. Αμέσως στάθηκα στον αμμώδη πυθμένα, ή σαν σε άργιλο, με μία άνετη ανύψωση με το κορμί μου να βρέχεται μέχρι τους μηρούς. Έμεινα να απολαμβάνω την αίσθηση των δροσερών γκριζογάλανων νερών της λίμνης χωρίς να έχω χτυπήσει ή γεμίσει άμμο ή λάσπη. Εμπιστεύτηκα αυτό που τάραξα, το πλατύ πράσινο φύλλο του ξέφωτου από ζούγκλα χωρίς να το σκεφτώ. Άρχισα να πλατσουρίζω και να απολαμβάνω με επί τόπου μακροβούτια τα πανέμορφα καθαρά νερά της λίμνης. Δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο εκείνη τη στιγμή παρά μονάχα το πλατσούρισμα και τα επί τόπου μακροβούτια.
"Ότι σε τρομάζει σε συμβουλεύει συγχρόνως."
