Αυτοί οι πόθοι μου με κάνουν να εκτίθεμαι!
"Έλα πάρε πάρε άνθρωπε παλμό!" Όταν ορίσεις την ματαιότητα ως το σημείο μηδέν σου, τότε αυτομάτως αποκτά κίνητρα και ο βυθός. Η ματαιότητα σε βρίσκει συνήθως όταν έχεις μάθει να επιπλέεις. Πάει λίγους μήνες που στάθηκα κοντά στην κορυφή ενός βουνού. Βρέθηκα μπροστά σε άπειρα μονοπάτια που όλα οδηγούσαν στην κορυφή του. Στάθηκα με παρατήρηση, εγρήγορση αλλά και σπαραγμό. Τελευταία αποφάσισα να σηκωθώ και να διαλέξω ένα μονοπάτι. Είπα να ακολουθήσω αυτό με τη λίμνη. Μου είναι άγνωστες οι λίμνες στα βουνά. Μου είναι άγνωστα και τα βουνά την αλήθεια. Πώς αλλιώς όμως θα ανακαλύψω τη φύση μου; Κι όμως στέκομαι μπροστά στη λίμνη και ακόμα δεν έχω βουτήξει. Φοβάμαι ότι θα με ρουφήξει. Θα με στιγματίσει και δεν θα με βοηθήσει. Όμως αυτός που γνωρίζει από τις λίμνες επιμένει να βρίσκει την λύτρωση σε αυτές. Έχω χορτάσει θάλασσα και απορώ με την ματαιοδοξία αυτής της αίσθησης, όταν αγαπάω κάθε νερό. Μου λείπει το ποτάμι και απορώ με την φιλοδοξία μου ότι το γνωρίζω. Δεν ξέρω γιατί παίρνω το μονοπάτι της λίμνης αλλά κάθε ρίσκο έχει να κάνει με την στιγμή που αποφασίζεις να σηκωθείς. Σκέφτομαι ότι αν φοβηθώ θα γυρίσω πίσω. Εκεί που πρωτοστάθηκα. Κοντά στην κορυφή του βουνού. Και θα ξαναρχίσω γιατί πρωτοστάθηκα κοντά στην κορυφή του βουνού.
