Μία διδακτική ιστορία

"Η θλίψη είναι μία δυναμική πτώση προς την άπνοια. Έχει να κάνει με την κίνηση", "Έχω την εντύπωση ότι είναι ένα απαραίτητο νοητικό φαινόμενο", "Όταν λες απαραίτητο!;", "Πώς αλλιώς θα έρθει η κάθαρση των υγρών από τα μάτια!; Ο οργανισμός χρειάζεται να ανακουφίζεται. Είναι σημαντική η μεταφορά των ηλεκτρονίων από τους ηλεκτρολύτες! Είμαστε ανοιχτά συστήματα με το περιβάλλον!", συζητάνε δύο εξαρτημένα από τα καρότα λαγουδάκια καθώς πήγαιναν στο καινούργιο εργοστάσιο καρότων της χώρας των ζαρζαβατικών. "Άντε πάλι με τα θερμοδυναμικά σου!", λέει ο Χάρολντ στον Γιούσιφερ. "Μα γιατί δεν το δέχεσαι! Αυτή είναι η θλίψη!", αντιμάχεται ο Γιούσιφερ. "Απλά σου κόβει την αναπνοή! Είναι ένας κινητικός νόμος που έχει να κάνει με τη δύναμη της σύγκρουσης των εσωτερικών τάσεων" "Είναι θερμοδυναμική", "Είναι κινητικός νόμος!", "Είναι θερμοδυναμική!"...

..η υπερβολική κατανάλωση καρότων, ιδιαίτερα από τα παιδιά, δημιουργεί την carotonemia.

Μία σύντομη ιστορία

 "Η διάβρωση είναι ένας οχετός βίας. Είμαστε μηχανές υποταγμένες σε αυτήν με μαθηματικά προσδιορισμένες ακρίβειες. Εξυπηρετούμε όπως μας εξυπηρετούν οι σκιές και ο αέρας. Το τίμημα των διαστάσεων είναι αυτό", μονολογεί μία μαργαρίτα, χωρίς να είναι ακριβώς σίγουρη ότι η μέλισσα που της ρουφάει εκείνην τη στιγμή τη γύρη την αντιλαμβάνεται. Η μέλισσα δεν ανταποκρίνεται στους συλλογισμούς της παρά προσπαθεί να μαζέψει όση πιο πολύ μπορεί. Η μαργαρίτα αυτή έκανε περιζήτητη γύρη στην περιοχή, κάτι που το ήξεραν μόνο στην κυψέλη που ζούσε στο δάσος και όχι σε αυτήν στο ξύλινο κουτί.

Μία σύντομη ιστορία

 "Ελατήρια ψυχικών κοπώσεων σε επιμηκύνσεις τιτανίων. Δεν παραμορφώνεται το σθένος των σκληρών αισθητηρίων. Κοινωνίες που θέλουν να δείξουν το κλαδί ενάντια στο δάσος ξεχνάνε το θεμέλιο λίθο που στα χέρια κουβαλάνε. Κι αν δεν ζητάω πολλά στον κόσμο ετούτο είναι γιατί η αγορά στηρίζεται σε πρότυπα λανθάνουσας αφθονίας". γράφει στο χώμα ο Φρίντο. Κάποιοι τον κοροϊδεύαν φρίττω. Δεν έδινε σημασία γιατί κάποια ημέρα συνειδητοποίησε ότι ξεχωρίζει τις δονήσεις του εδάφους. Ο Φρίντο ήταν ένα μυρμηγκάκι που ύστερα από εκείνην την κάποια ημέρα άφηνε πάντοτε ένα ποιηματάκι στο σημείο των καρπών που έβρισκε. Την ημέρα που κατάφερε να περάσει τη λεωφόρο κουβαλώντας ένα μικρό σπόρο. Είχε γίνει λίγο τρομακτικός για κάποιους κακοπροαίρετους συντρόφους του. Δεν καταλάβαιναν πώς μπορούσε να είναι τόσο σκληρός όσο και ρομαντικός.