Μία φανταστική ιστορία από το Υπερπέραν

Το παιχνίδι των ψυχών έχει βρεθεί σε κατάσταση γαλήνης μετά από σοκ. Το πιόνι του τζόγου βρίσκεται υπό καθεστώς θεραπείας. Ήταν δύσκολο να ξεφύγει από τα θανατηφόρα βουντού που έκανε κόντρα στην ισορροπία του κόσμου των ψυχών που με ασυδοσία οι άνθρωποι εκμεταλλεύονταν.

Το πιόνι ήταν ο μεσάζοντας μεταξύ του κόσμου των ανθρώπων και του κόσμου των ψυχών. Είχε βασανιστεί από τους ανθρώπους που πάλευαν για τη Γη των Ελεύθερων. Την πάνω από την Ουτοπία.

Το τετράγωνο κυρίαρχο στο Σύμπαν, ύστερα από τη νίκη του επί του τριγώνου στον πόλεμο των άστρων, εξακολουθεί να επικρατεί σαν κύβος όμως πλέον. Κρατά γερά τα θεμέλια της ύπαρξης σαν τη λογική εκείνη που θα αφήνει τη συνείδηση της εναντίωσης στην ύπαρξη να αναπνέει.

Το παιχνίδι των ψυχών αποφάσισε να κλείσει όλες τις πόρτες του. Το πιόνι πλέον σκοτώνει αυτομάτως για να μην ξανατραυματιστεί.

Το τετράγωνο φροντίζει η απόφαση αυτή να είναι μέχρι νεωτέρας.

Μία σύντομη ιστορία

"Λογικά και θεωρητικά οι ψυχές μέσω της Φύσης μπορούν και μεταφέρονται στις διαστάσεις. Ενδεχομένως και σε κάποια επίπεδα που ορίζει το πιθανότερο το Άζωτο. Το σημαντικό όμως ρόλο για αυτήν τη μεταφορά τον παίζει η μύγα. Αυτή μπορεί και αλλάζει, ως ύλη, συχνότητες στο ευρύτερο φάσμα της Ηλεκτρομαγνητικής Ακτινοβολίας, με διαθλάσεις χωρίς όμως την ύλη. Το πιθανότερο το ευρύτερο φάσμα αυτό να αφορά την κυματική πλευρά των φωτονίων. Εξαιτίας αυτής της δυνατότητας τους μεταφοράς στις διαστάσεις οι μύγες ονομάζονται στον Κόσμο των Ψυχών οι στρατιώτες της Φωτιάς," έπιασε το μονόλογο το βατραχάκι στην αγελάδα που έβοσκε μπροστά του σχετικά με την αξίας της μύγας σαν έντομο.

Μία μικρή τεχνική έκθεση εις μνήμην του Στέλιου Γραικού

 Σκεφτόμουν στο Επαρχείο στην Κάλυμνο, στην πλευρά της εκκλησίας (δεν θυμάμαι τον Άγιο), το βοτσαλωτό δάπεδο και τις εργασίες του Γραικού που παρακολουθούσα και που σε κάποιες αγγαρείες βοηθούσα (βέβαια σκεφτόμουν την εμπειρία μου σαν Συντηρήτρια Αρχ/των). Στην αυλή που είναι το βοτσαλωτό είναι και τα ΚΕΠ. Πολυσύχναστο σημείο για την Κάλυμνο. Το Επαρχείο απ'ό,τι έχω καταλάβει είναι κάτι σαν το υποκατάστημα της Νομαρχίας. Πολύ σκουπίδι μάζευε αυτό το βοτσαλωτό. Θυμάμαι είχε κάδους η πλατεία της Εκκλησίας. Και δεν ήταν ότι τα πετούσαν απαραίτητα όσοι διεκπεραίωναν τις δουλειές τους στο κτήριο, είναι ότι ο αέρας στο σημείο έκανε κάτι σαν δίνη και μάζευε όλα τα σκουπίδια απ'έξω.

Αν το πάρω μεταξύ σοβαρού και αστείου τότε ας πω πρώτα ότι υπάρχουν στρωματογραφίες σκουπιδιών αναγνωρίσιμες και ταυτισμένες από τους Αρχαιολόγους. Σε μία πιθανή καταστροφή της περιοχής διαπιστώνω, ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το βοτσαλωτό να θαφτεί από ένα στρώμα σκουπιδιών. Αν συνεχίσω την πλάκα τότε ένα μέτρο προληπτικής συντήρησης του παραδοσιακού για τα Δωδ/σα βοτσαλωτού του κτηρίου του Επαρχείου της Καλύμνου από τα σκουπίδια είναι να μαζεύονται συχνά τα σκουπίδια από το δήμο και οι περαστικοί σε ακτίνα όσο είναι περίπου η επιφάνεια της πλατείας της Εκκλησίας και του Επαρχείου (νομίζω είναι και το Μουσείο των σφουγγαράδων εκεί) μέχρι και τον κεντρικό, να μην πετάνε σκουπίδια. Έτσι ώστε να διαφανεί αν το βοτσαλωτό θα συνεχίσει να μαζεύει σκουπίδια.

υπόμνημα..δεν θυμάμαι αν η Κάλυμνος ήταν βρώμικη, την αλήθεια δεν έχω αυτήν την αίσθηση, όμως είχα σιχαθεί που μάζευε σκουπίδια το βοτσαλωτό αλλά και που έπεφταν πάνω μας άδειες πλαστικές σακούλες.

A kind of a joke

"What are you feeling for me?", asked the girl.

"I feel nothing", he replied.

Before she started crying, "I am a psychopath", he said trying to calm her.

Μία σύντομη ιστορία

 "Όταν αντιληφθείς τη ματαιότητα τότε η πίκρα που έρχεται είναι τόσο χειροπιαστή που μπορείς να ζυγιάσεις μέσα σου τη μοναξιά", λέει μία μπεκάτσα στο κυνηγετικό σκύλο που μόλις εντόπισε τη φωλιά της. Δεν άργησε να τελειώσει την κουβέντα της και ο σκύλος την άρπαξε για να την πάει στο αφεντικό του. Την έπιασε από το λαιμό εγκλωβίζοντάς τη χωρίς να την πνίξει και άρχισε να πηγαίνει προς την παράδοση της. "Δεν είναι η ζωή που χάνεται είναι η ζωή που δεν υπήρξε", μπορούσε να μιλήσει ακόμα η μπεκάτσα. "Χωρίς τη ματαιότητα δεν καταλαβαίνεις πόσο τρωτός είσαι απέναντι στη μοναξιά σου. Πόσο δυνατά είναι τα μαστίγια της που σε κάνουν να πικραίνεσαι όταν αντιλαμβάνεσαι πού πόνταρες και κυρίως όταν καταλαβαίνεις ότι μπορείς...", δεν πρόλαβε να πει τη λέξη μπορείς η μπεκάτσα και ο σκύλος την έπνιξε. Δεν ήθελε μπλεξίματα με το αφεντικό του και δεν ήταν σίγουρος ότι ήθελε να μπορεί το οτιδήποτε με τη ματαιότητα.

Μία σύντομη ιστορία

 "Σπείρες που έρχονται και κλείνουν. Χαρίζουν τους κύκλους στις ψυχές και ίσως και γι'αυτό να ξανανοίγουν!", συλλογιζόταν με σκυφτό το κεφαλάκι ένα παπάκι, την ώρα που δροσιζόταν στο ρυάκι που περνούσε μέσα από τον κήπο του σπιτιού που το έτρεφε. "Σπείρες που έρχονται και σμίγουν, δένουν στων ψυχών μας τις πληγές. Σαν κομμάτι χρυσού ενώνονται και σχηματίζουν τις σχέσεις που μας καθορίζουν, ίσως και τους μοναδικούς μας εαυτούς!", συνέχισε να συλλογίζεται με παράπονο το παπάκι. Δεν ήταν άσχημο ούτε όμορφο ακριβώς. "Σπείρες που κύκλοι γίνονται και κύκλοι που ξανοίγουν στο αέναο της ψυχής. Ενώσεις σαν κοσμήματα, ενώσεις είναι στις σπείρες οι κύκλοι, που κρύβουν μοναξιές", παραπονιόταν μόνο του . Ήταν σαν κατοικίδιο στο σπίτι που το έτρεφε, χωρίς να είναι και το μοναδικό ζώο εκεί. Το ίδιο πρωινό έτυχε να ακούσει τη γιαγιά των παιδιών που μεγάλωνε μαζί τους, να τους εξιστορεί το παραμύθι του ασχημόπαπου που έγινε κύκνος και λίγο ζήλεψε που τους άρεσε τόσο πολύ.

Μία σύντομη ιστορία

 "Είναι λάθος άραγε, όταν όλα αυτό φωνάζουν, όμως δεν έχεις ενοχές!; Δεν έχεις ενοχές για την πράξη που επιθυμείς να κάνεις, όμως γνωρίζεις ότι είναι λάθος να την πράξεις!; Με σκέφτεται άραγε όπως εγώ ή μόνη εγώ τον συλλογιέμαι!;", σιγοτραγουδάει ένα σπουργίτι καθώς καταλαβαίνει ότι μπορεί να μπει κρυφά στο χρυσό κλουβί του αηδονιού που δεν χόρταινε από τη σκέψη του να μη βγάζει. "Να σε απελευθερώσω δεν κοιτώ, ούτε να σε λυτρώσω", πλησιάζει, σιγοτραγουδώντας, το κλουβί ενώ το αηδόνι βαθιά κοιμόταν. "Να σε νιώσω, να σε ακουμπώ και στο βυθό μου να παρασυρθείς, κοντά σου να με θέλεις. Αυτό μόνο κοιτώ. Να σε νιώσω και να σου σιγοτραγουδώ καθώς στο προσκεφάλι της φωλιάς μου θα αναπνέεις". Εκείνη τη στιγμή το αηδόνι ανασηκώθηκε σαν να άλλαζε το κεφάλι του πλευρό και το σπουργίτι τρομαγμένο πέταξε μακριά του.