"Σπείρες που έρχονται και κλείνουν. Χαρίζουν τους κύκλους στις ψυχές και ίσως και γι'αυτό να ξανανοίγουν!", συλλογιζόταν με σκυφτό το κεφαλάκι ένα παπάκι, την ώρα που δροσιζόταν στο ρυάκι που περνούσε μέσα από τον κήπο του σπιτιού που το έτρεφε. "Σπείρες που έρχονται και σμίγουν, δένουν στων ψυχών μας τις πληγές. Σαν κομμάτι χρυσού ενώνονται και σχηματίζουν τις σχέσεις που μας καθορίζουν, ίσως και τους μοναδικούς μας εαυτούς!", συνέχισε να συλλογίζεται με παράπονο το παπάκι. Δεν ήταν άσχημο ούτε όμορφο ακριβώς. "Σπείρες που κύκλοι γίνονται και κύκλοι που ξανοίγουν στο αέναο της ψυχής. Ενώσεις σαν κοσμήματα, ενώσεις είναι στις σπείρες οι κύκλοι, που κρύβουν μοναξιές", παραπονιόταν μόνο του . Ήταν σαν κατοικίδιο στο σπίτι που το έτρεφε, χωρίς να είναι και το μοναδικό ζώο εκεί. Το ίδιο πρωινό έτυχε να ακούσει τη γιαγιά των παιδιών που μεγάλωνε μαζί τους, να τους εξιστορεί το παραμύθι του ασχημόπαπου που έγινε κύκνος και λίγο ζήλεψε που τους άρεσε τόσο πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου