Ένα Παραμύθι

Κάποτε ζούσε βαθιά μέσα στο Δάσος ένα Μανιτάρι που λάτρευε τους χορούς των γρασιδιών δημιουργών Νεραϊδών, που χόρευαν στων τριζονιών τραγούδι και ρυθμών. Η όπερα των Αηδονιών το συγκινούσε αλλά έβλεπε ότι ήταν επικίνδυνο το χάρισμα του τρωκτικού των Ουρανών να κουβαλά το λάβαρο του Χρόνου και να ενισχύει τον πλούτο σε άνθρωπους κακούς που δε σεβόντουσαν τη Φύση,  εκμεταλλεύοντας τον ταύρο με αίμα και υποταγή, κάνοντας πειράματα σε ποντικοειδή.

Δεν ήξερε τι να κάνει όταν όλα τα βατράχια της Γης έβηχαν στων  νούφαρων  το μολυσμένο βάλτο και οι χελώνες τρώγονταν σα σούσι μεσ’του Πλούτωνα τον πάγο. Αποφάσισε να καλέσει τον κάπρο, γιατί ακόμα και τα σαλιγκάρια φοβήθηκαν που άρχισαν να γίνονται κρέμα πια και όχι μια τροφή ερπόμενα στη λερωμένη Γη.

Συγχρόνως παρατήρησε ότι τα κακά τα ανθρωπάκια κυνηγούσαν τον Πλανήτη Αφροδίτη, κρατώντας όμηρο τον Ερμή Πλανήτη, για να κατακτήσουν γυναίκες μοχθηρές, όπως λέμε γλάστρες και πουτάνες σαν ψυχές. Έτσι βάλθηκε να σώσει το γκρι της Ομορφιάς της για του Αρμαγεδών το ροζ της τρούφας κάπρου χάρη, ώστε να εξακολουθούν να παίζουν οι δροσοσταλίδες σα μαέστροι πάγου για τα πλάσματα της Γης.

Συνεπώς με τη βοήθεια του κάπρου, που είχε επίσης κακοποιηθεί από τα ανθρωπάκια, έφτιαξαν ένα σκουλήκι  της underground σκηνής που θα έσωζε το αλάτι όλων των Θαλασσών και Ωκεανών της Γης, μέχρι να γίνει αίμα μεταμόσχευσης ο σιδηροπυρίτης και αποφασίσει ο Χαλκός για το πράσινο των Δέντρων της Σαλαμάνδρας φυλαχτό. Και όντως το σκουλήκι κατάφερε και βγήκε στο περιβάλλον το ξηρό ανοίγοντας το δρόμο να γίνει ξανά ένα νόστιμο πιπέρι, ώστε να μη λείψει το κύμινο σε κανενός το αγέρι. Μάλιστα κατάφερε να φτιάξει έναν Έρωτα μεγάλο, αυτόν του He με το σκοτάδι του Εβένου Χάος, μήπως τρομάξουν τα κακά τα ανθρωπάκια των τραπεζών τα τραπεζάκια, γιατί κανένα από αυτά δε βοήθησε να σωθούν τα Δέντρα με τα Βασίλεια τους, εδώ που αναπνέουμε βροχή επειδή σπείραμε στη Γη.

Έτσι το Μανιτάρι είπε στο σκουλήκι, που είχε γίνει πια πιπέρι, να απευθυνθεί στους σπόρους του κακάο ώστε να δουν πώς θα σωθούν τα ορυκτά που φτιάχνουν χρώματα κι έργα σε καμβά. Δεν ήταν όλα τα ανθρωπάκια δα τόσο κακά. Όμως το Χάος διαφωνούσε, παρά τα παρακάλια του Ηe να μην ανακατευτεί, μέχρι να ξεκαθαριστεί από το Βασιλιά των Μάγων, τη Βελανιδιά, ότι ο Γορίλας θα παρέμενε ως βοηθός  και Ιερός των θάμνων δημιουργός, με στόχο να σώσουν το Θέατρο και την υποκριτική ενάντια στην υποκρισία κάθε πολυεθνικής. Και να μη χαθεί το νόημα της Ολυμπίας, η Ελιά.

Το κακάο έβγαλε χρησμό ότι προηγείται το αλατοπίπερο στο φαγητό και ότι ο πλανήτης Ερμής θα σωζόταν μόνον όταν ο γλάρος έφτανε στην άλλη άκρη, εκείνη της ανατολής, να δει αν το παιχνίδι των χελιδονιών ήταν ακίνδυνο για την ευτυχία των ταύρων αιματοχυσιών όπως ανθρώπων και παιδιών. Έτσι το μανιτάρι με τον κάπρο, προσκυνώντας του γλάρου την πληροφορία στη στιγμή,  άρπαξαν την γκρι τρούφα της μήτρας του Πλανήτη Αφροδίτη, σα μία αστραπιαία αναλαμπή πυγολαμπίδας Disco σφαίρα, σώζοντας  αμέσως τον Ερμή που γύριζε γύρω της σα δορυφόρος κρατούμενος,  για να παίρνουν πάγο οι ισχυροί πάνω στου Πλούτωνα την πλάτη.   Γι΄αυτό ο Ουρανός τους καταράστηκε με πόλεμο λιώνοντας  τους με ταχύτητα συμπαντική ως άξονας της Γης με τη βοήθεια του Χάους...κι έτσι το He ηρέμησε και πήρε δώρο στο Μανιτάρι νικητή ένα ολόγραμμα όλων των χρωματικών φασμάτων για να βλέπει με τον κάπρο παραμύθια παρέα με όλα τα παιδιά της Γης,  χωρίς ποτέ να έχουν μισηθεί με τον προστάτη ταύρο στη Χώρα των cartoon, αν και τον φοβόταν στην αρχή.